GALICIA, UN PASTEL QUE CADUCA CADA CATRO ANOS

GALICIA, UN PASTEL QUE CADUCA CADA CATRO ANOS

 

Troco futuro por pasado, leira por solar urbanizable, chapapote / lume por cartos fresquiños, un río por encoros, fragas senlleiras por eucaliptos, escolas por seminarios, sanidade por ladrillos, emprego por furtivismo e contrabando, axudas sociais por negocios xeriátricos… interesados póñanse en contacto coa Galicia do ano 2012.

Seica hai un pequeño pobo chamado Galicia que cando ten a oportunidade de dicir basta prefire que lle dean máis paos. Un país onde o masoquismo sen dúbida encúmbrase coma a solución final. Un país de coitadiños onde se prefire que rouben os que roubaron sempre, a que as cousas cambien, non vaia ser que os demais tamén rouben, un pobo onde os que maltratan a educación, a sanidade, a súa lingua nai… son apoiados, esquecendo todo o patrimonio que nos foi legado polos nosos devanceiros, sexa negro sobre branco, verde, azul ou en pedra. Seica hai un país onde a xente prefire emigrar que loitar nel, porque ao final, sempre gañan os de sempre. Un pobo que non entendeu, por complexos do pasado e tamén por ese sentimento atemporal de apocados e poñer o lombo que semella nos unxen cando nacemos nesta terra, que este pobo noso é un lugar no mundo que sen dúbida ten bimbios de pequena Arcadia, pero convírtese na lagoa estixia das Pontes, antinatural, impostada e sen identidade; unha Galicia sen Galicia. Agora lembro ben as verbas inmutables de Rosalía, “Castellanos de castilla, tratade ben aos galegos”, canto sabía e aínda sabe aquela muller, porque seguiremos gobernados, catro anos mais, polos designios doutros, que nin son nin se senten parte desta terra nosa, eles só son parte dun pastel chamado Galicia.

Pero a loita continúa. E haiche milleiros de espartanos galegos que atendendo as súas capacidades farán ver que outra Galicia é posible. Porque os contos, e a vida non son coma empezan senón coma rematan. E ollo co pastel, que os catro anos ou menos, caduca.

Deik

DEBTOCRACY/DÉBEDACRACIA

http://www.youtube.com/watch?v=KX82sXKwaMg

Documental grego sobre a crise. Versa sobre a realidade do significado da débeda e as solucións factibles para arranxala ( concepto de débeda odiosa)

THE CORPORATION/ A CORPORACIÓN

A mellor metáfora e análise crítica de coma funcionan as corporacións mundiais

VOTAR OU VOTAR, ESA É A CUESTIÓN

Chega un mes trascendente onde os haxa para o futuro dos galeg@s, unha cidadanía que nestes tempos ten a sensación de que de pouco serve achegarse as furnas e expresa-la súa opinión. Lexislatura tras lexislatura, os tres grandes partidos do país (PPDG, PSDG e BNG) demostran, en maior ou menor medida, o alonxados que están dos desexos e preocupacións da sociedade, polo que a priori parecería un erro outorgalles de novo unha confianza que levan décadas poñendo en cuestión. Pero esa non debe ser unha razón para quedar na casa o 21 de outubro; ao contrario, é por iso que votar faise máis necesario ca nunca. Neste contexto un voto nulo podería ser unha boa opción para quen se sinta defraudado cos que gobernan ou gobernaron. Voto nulo sí, porque non atenta contra os partidos minoritarios, coma nembargantes acontece no caso de escoller o voto en branco, que hai que dicilo, perxudica gravemente aquelas outras forzas políticas con menor peso electoral. Unhas forzas aínda máis inxustamente tratadas dende que o goberno Fraga subiu do 3 ao 5% a porcentaxe necesaria para entrar no parlamento galego. Algo que, ollado co paso dos anos fixo un fraquísimo favor á rexeneración política, e perpetuou as grandes siglas en detrimento daquelas que quixeron xurdir, ás veces con vontades moito máis plurais cas que agora ocupan as cadeiras da representación cidadá.

Partindo da base que ningunha maioría absoluta, sexa da ideología que sexa, pode resolver os graves problemas que acontecen na nosa sociedade, apostaría por gobernos conformados por diversas sensibilidades e partidos, pero… porqué?; pois porque catro, seis ou oito ollos sempre verán máis ca dous, porque o control das actuacións do goberno non empezaría e remataría na oposición, senón que comezaría dende o propio goberno, e porque a verdadeira política non se fai dende un programa monolítico, senón dende a conxunción de visións diversas, a dialéctica e o achegamento de posturas, sen maximalismos nin imposicións unilaterais. Isa é a raigame da política con maiúsculas, o carreiro polo que transita o verdadeiro espíritu democrático, e non outras lerias.

Será cousa de estudar os programas das diferentes propostas electorais, pero todo grupo político que aposte pola participación cidadá directa, a transparencia democrática real e por preservalos dereitos universais que tanto custou acadar, podería ser unha boa opción. Iso sí, escollendo con sentidiño, porque son tempos de cambio e a depresión económica que estamos a sofrer é un caldo de cultivo inmellorable para que medren os populismos baleiros de contido. A historia é a mellor conselleira e basta ver coma no século pasado os totalitarismos máis perigosos apareceron no momento en que a sociedade, farta e decepcionada pola política, apostou por aqueles que simplificaban a realidade ou demonizaban os que non eran coma eles. E daqueles pós saíron dous lodos de dimensións pantagruelescas: un se chamaba I Guerra Mundial e o outro II Guerra Mundial. España, que non tomou parte activa en ningunha das dúas grandes guerras, tivo a súa ración patria de lodo: a cruenta Guerra Civil.

Recoñezo que moitos de nós, cada vez que abrimos un xornal ou escoitamos as novas do telexornal sentimos coma o bandullo se encolle polo noxo dun sistema que aínda que semella aparentemente democrático, non o é. E é precisamente por iso, que cada un de nós temos que tentar arranxalo co único instrumento ao que temos acceso a día de hoxe: mediante o noso voto. Se cadra, e precisamente exercendo o noso dereito a votar, algún día poidamos facer algo máis que opinar cada catro anos.

Deik