CUENTA CRISIS

CUENTA CRISIS

Un conto medieval sobre a crise actual

A CHEGADA DAS DI-PUTADAS (QUE SE JODAN!)

Agora sí. Chegou o tempo das di-putadas. Seica comezamos a sentilo arrepío da realidade que nos están construindo, ou?. Os recortes do presidente do desgoberno comezan a amosar a súa verdadeira medida. Onte, venres 13, mira ti por onde vaia data, materializouse o maior “axuste” (ou susto) da historia da democracia neste amable estado de sol, praias e sangría.

Pero en realidade, foi o mércores 11 de xullo cando todo comezou a estoupar, no fondo e nas formas. No fondo, o noso desgobernante, trala retahíla dos fortes axustes que logo oficializou o venres, recoñeceu que non tiña liberdade para facer outra cousa. Grave, moi grave. E por qué grave? Resumireino en tres puntos básicos

1. Un presidente de goberno que non só non cumpre o seu programa electoral senón que fai xusto o contrario que dixo que faría, en sentido literal, e  aínda por riba o recoñece, non parece moi lexitimado polas urnas, pois a xente que o votou, na maioría dos casos, votouno polo que constaba no seu programa. A maioría absoluta xa non é tal.

2. Seguindo ese discurso, se coma gobernante non fas o que dicías que ías facer e fas outras cousas presionado “polas circunstancias” descúlpate e o que fagas faino coa  máxima liberdade posible coma xestor do país que aínda es (compre lembrar que España aínda non está intervida totalmente- caso de Irlanda,Portugal e Grecia, polo que un mínimo de marxe aínda ten)  para que os teus cidadáns sintan que alo menos algo gobernas. Coma exemplo, servenos Mario Monti, primeiro ministro da República Italiana, un país un case tan afogado coma España, e que está a levar a cabo duros recortes, pero resístese a subilo IVE, entroutras medidas. Aí tes un exemplo de raiola de liberdade e de autonomía coma país. Aínda que esteas “presionado polas circunstancias”

3. E coma consecuencia, se non cumpres o teu programa, e nin sequera exerces unha dose de liberdade para que os cidadáns se sintan mínimamente reconfortados nesta situación crítica, e dis que actúas contra a túa vontade (ou iso semellaba o pasado mércores) para qué gobernas?, qué pintas no teu cargo? Mellor deixa a cadeira e que o pobo dicida, antes de que sexa demasiado tarde e nos impoñan á forza un feixe de tecnócratas vidos da Europa septentrional que xa che digo eu que lles importa un carallo coma lle vaia a xente daiquí con tal de que devolvan o que lles pediu España prestado ( e coma proba  tes  Grecia, que duplicou o paro e os prezos e reduciu a metade os soldos dende a chegada da temida “troika”)

Eu non sei se moita xente se decatou, pero nas súas declaracións, este home recoñeceu que non goberna. Literal. Polo tanto, queda craro que este país comezou a estoupar no fondo o pasado mércores 11 de xullo.

E por qué estupou nas formas?

O xa famoso día de autos (de choque), as bancadas do Partido Popular aplaudiron cada unha das reformas que anunciaba o seu xefe. Ata tal punto chegou o surrealismo da escea que case que non se lle ouvía rematar as frases, e nun primeiro intre  nin nos enterabamos da totalidade das reformas! Aplaudir o qué?, se Rajoy dixo que él non quería esas medidas que están a ferir de morte a sociedade?, aplaudir a quén?, se o mesmo xefe da parroquia recoñeceu que non ten liberdade, e dicir, que non goberna?Porén, o día seguinte, a súa portavoz dicía que aplaudiron a coraxe do seu líder. De qué coraxe me falas?, se fixo xusto o contrario do que faría un estadista con coraxe, é dicir, facer todo e mais do que lle mandan dende fóra?

E no colmo do mundo ao revés, chegou o “que se jodan” dunha tal Andrea Fabra. Unha deputada do partido do goberno, que por abocetalo perfil, aínda que non sexa imprescindible, é filla dun dos piores e máis corruptos políticos que ten este país: o señor Carlos Fabra, autor do xa mundialmente coñecido coma o primeiro aeroporto para peóns.

Esta señora, por chamala dalgún xeito educado, no momento no que o seu líder explicaba os recortes na prestación do desemprego, tras aplaudir e felicitarse dunha medida tristísima para esta sociedade, dixo: “que se jodan”. Un “que se jodan” que parece dirixiu aos desempregados, aínda que 24 horas máis tarde (nese tempo ata o meu curmán pequeno pensa nunha excusa mellor) dixo que o dicía aos políticos socialistas, porque miraba para eles. Políticamente falando, se foi a uns, mal, e se foi a outros, pior. Pero vaiamos polo miúdo. Eu coido que o dixo aos parados, e dígoo por unha simple cuestión lingüística. Sintaxe pura:

Se ti miras a un grupo de xente e queres decir algo así, dis “que os jodan”, ou “os jodéis”, ou incluso “joderos”, pero ti non miras a alguen referindote a él e falas dun “se”, que fai referencia a terceiros. Facede a proba. Andreita, se querías facer crible a mentira, tiñas que empezar dicindo que non sabes falar e construir frases simples. Polo tanto, tampouco nese caso de deputada servirías.

Non sei porqué, cando vexo ao goberno e a caste de polític@s e di-putad@s que supostamente representan a este país a día de hoxe, lémbrome desa cantiga que dicía: vou ir non sei onde, a velo santo de non sei quén, a pregarlle non sei canto, pra conseguir non sei o qué.

Deik

YO SOY ESPAÑOL, ESPAÑ, ESP… (Primeira parte)

Gran partido da selección española, baño a Italia, tricampións, os mellores de Europa e do mundo… pero de qué?

Tralos pitos, festas, celebracións e bandeirolas de onte, penso, máis ca nunca, que o circo (e ollo, a min prestame o fútbol) fai moito dano neste país. E admitámolo, os xogadores que supostamente representan ao país, son millonarios e ven o mundo doutro xeito, por moita ONG da que sexan embaixadores. E no meu caso podo dicir que por un multimillonario, eu nunca me sentirei representado.

A irrealidade foi a de onte e de todo o campionato europeo. Hoxe volve a ser real ser español, españ, esp… nonsi? Velaiquí un resumo do que está a acontecer cos españois e co estado. Selección de fútbol aparte.

Levamos xa anos con treboadas financeiras e nos derradeiros meses xa non sabemos nin onde meternos. Non hai paraugas que serva nin afiador co arranxe. A meirande parte da opinión pública, manexada polos grupos políticos nacionais de poder dominante, estrutura o seu discurso en función do medo e así manipula a sociedade segundo os seus intereses. Medo a recesión, ao déficit, a prima de risco,  ao paro, a perdelos cartos que aforramos no banco, a perdela vivienda, a que haxa que pagar pola sanidade máis básica, a que os colexios pechen ou se privaticen, e un largo etcétera. E ao final a xente cálalle ista treboada de números porque chega ao seu peto e claro, agora, cada un de nós, pobres cidadáns diluidos nun mudo globalizado e demasiado grande para intervir, temos inquietude, unha inquietude que a nosa xeración nunca viviu. O medo manda, e se aínda non o temos, terémolo. Diso se encargarán os monicreques que pensamos nos gobernan, dirixidos tamén eles, baixo ordes supranacionais.

Por outro lado temos unha absolta falla de fe nas institucións do país do sol,as touradas, os  ladrillos e as sevillanas (grandes referentes para afrontala crise….). Os xuíces, os políticos, os empresarios, os banqueiros, aproveitaron as vacas gordas pra roubar e lamber do teto  do país con total impunidade. E claro, coma agora todo é un pouco máis visíbel porque caímos, ou máis ben nos chimparon da póla abaixo, os desfalcos, corruptelas e falsedades saen máis a luz. Sempre os houbo, pero a xente tiña un soldo,  pensaba que ía poder pagala hipoteca da súa casa e ían de vacacións tódolos anos. Agora cunha clase media afogada e  progresivamente empobrecida todo parecenos moito máis insultante. Pero dende o comezo da democracia  (de antes non falo…) os chanchullos neste país non deixaron de medrar. E os cidadáns, cada un de nós, andábamos alleos ou mirando cara outro lado.

Qué solución decidimos os españois ante esta crise interminábel? Tras a errática fin de lexislatura de Zapatero, escollimos ao tipo que perdera con él tres eleccións. Mariano Rajoy, un galego de nacemento, que podería ser de Cuenca, mire “ussshhtez”. A súa aposta, ou máis ben a da xente que manda nel, era e é, implantalo neoliberalismo máis salvaxe, aproveitando a nefasta coxuntura económica coma pano de fondo, a saber: a privatización e venda dos béns públicos do Estado,( que por certo, non son deles, senón dos cidadáns) os recortes en tódalas e cada unha das políticas sociais, o encarecemento dos alimentos básicos, da enerxía, das menciñas,dos transportes, o abaratamento do despido, a reducción en políticas para o desemprego e xubilacións, a amnistía fiscal para as grandes fortunas… e prefiro non seguir. E todo iso, empregando un mantra desquiciante: reducilo déficit do país, reducilo déficit do país. Non é mala a excusa macroeconómica desta xentuza  e así crean unha patente de corso para desfacer o estado democrático ao seu antoxo.

No nome do sacro santo déficit, recortaron en sanidade e educación a primeira de cambio, porque era, segundo eles, imprescindible. Vaia, que para curar a un enfermo de cirrose, revéntaslle o fígado. Sen fígado non hai cirrose. Obviamente pasaron por alto a demencial organización da administración e da caste política, que vive neste país coma parásitos en número de praga. Algo así coma o dobre  respecto do segundo país que máis políticos ten, Italia. E 300.000! políticos máis que Alemaña, un país co dobre de cidadáns e por certo, con 6 tipos de administracións, cando en España hai 4. Iso está sen tocar, máis alá dalgunha acción de maquillaxe, tipo: venderemos os coches oficiais en subasta pública. Dende logo pensan que somos parvos de todo. E quizais o sexamos.

Pero iso sí, yo soy español,españ,esp …

(Continuará)

Deik

NO NOME DO PAI, E DO FILLO, E DO DEFICIT SANTO

Qué ledicia,! Segundo os datos oficiais de hoxe o paro volveu medrar en Galiza. A nosa ilustre comunidade está no top 5 de paro, (Canarias, Andalucía, Castela a Mancha, e Ceuta/Melilla nos superan) E non e que o diga eu, mirade os números. Somos a comunidade do Norte que destrúe mais emprego e ata estamos por riba do paro medio de Españistán! E namentres esmorece o secto naval, agrícola, gandeiro, e perdemos identidade e capacidade financeira, (sen poñernos a falar dos servizos sociais) no Telegaita falan de que somos SUB campións no déficit, despois de Madrid, unha comunidade que, por certo, tampouco sae ben parada nos guarismos de emprego. Vaites, vai ser que reducilo déficit non xera emprego… e Brancaneves e os oito ananiños nos biosbardos. Iso sí, cos códice calixtinos da economía actual, a austeridade ( unha verba que non sei porqué, sempre  me lembra a unha señora maior con malas pulgas) e o sacro déficit, imos case ben, polos séculos dos séculos, amén. A nova relixión ten a súa biblia no cuarto reich económico da tía Merkel, esa que fai os pasteliños Mildred e endozanos a tod@s coas súas receitas.

Cando @ traballador@ que quedou sen choio vai pra casa e ten que vestir aos seus fillos xa sabe o que hai, “Veña parruliño, pon os zapatos novos, estan feitos de déficit, vanche valer pra varios anos”, e cando haxa que xantar a avoa dirá: “Nena, botame unha cullerada mais de deficit, que está moi rico e non o teño nin que machicar”.

Mais nos valería mirar cara exemplos coma Islandia, un país ao que sí lle adicaron titulares cando caeu na quebra financieira, pero agora que medra a un 2,5% anual, recén saídiño dun colapso total, ninguén comenta unha liña. E logo, por qué este silenzo?

O pobo islandés meteu na cadea aos responsábeis bancarios da desfeita e a presión popular fixo dimitir ao goberno, obligou a que se nacionalizaran os principais bancos, e negouse a pagala débeda, herdanza da especulazón financeira creada por Gran Bretaña e Holanda. Ademais, convocaron unha asamblea popular constituínte para creares una nova constitución. E todo iso cunha movilización cidadá pacífica.

Islandia non se rendeu as conxuras do déficit, nin a especulazón político financeira da corporatocracia na que vivimos. O pobo berrou NUNCA MAIS. E o caso é que a min soame dalgunha cousa este slogan…

Deik